Διάλογοι, ημέρα 103 "Εκεχειρία"

Δανείζομαι τα βράδια,

Δανείζω το σώμα μου σ εκεινον

Βάζω τη καρδιά μου να τον αγαπάει

Βάζω τα μάτια μου να τον κοιτάνε όπως εσένα

Όλα όσα θελω να σου πω, τον κοιτάω στα μάτια και τα λέω

Και ζω τον έρωτα μας μ’αυτόν.

Έχω αντικαταστήσει τη μνήμη της μυρωδιάς σου πάνω μου...με τη δική του

Είναι πια στα μαξιλάρια μου και την εισπνέω με μένος

Το πρωί ξυπνάω μαζί του άδεια

Αλλά τον κοιτάω και χαμογελάω

Λες και κάνω μάγια στον καιρό

Και μια μέρα θα σε φέρει δίπλα μου, αντι γι’αυτόν

Καμιά φορά του μιλάω για σένα, λες κι είσαι ενας μακρυνός φίλος

Ζω μια ζωή που θελω μέσα απ’το να μ’ακούει να μιλάω για σένα

Νομίζω σε συμπαθεί, σε ζηλεύει και λίγο

Στο μυαλό μου υπάρχει μόνο θόρυβος αγάπη μου,

Μόνο όταν είναι εδω σωπάινουν όλα

Γι’αυτό δε τον μισώ, γιατί για λίγες ώρες μπορώ να σ’αγαπάω με ειρήνη.