Διαλογοι μερα 108 " In f...ing limbo"

Δεν εκράζομαι πια,

Λες και δεν υπάρχει πια μουσική, λες και οι αγαπημένοι μου στίχοι φθήνηναν και έχασαν την έμπνευση τους οι αγαπημένοι μου συγγραφείς.

Τιποτα δε το εκφράζει αυτό που νιώθω

Είναι λάβα και πάγος

Είναι αέρας και ανυπαρξία

Λες και ακυρώνει και ακυρώνεται

Είμαι στο κενό

Κρέμομαι σαν εκκρεμες απο ένα αόρατο σχοινί

Πάω πίσω μπρος μηχανικά, χωρις να χάνω δευτερόλεπτο

απ’αυτον τον εκνευριστηκά σταθερό ρυθμό.

Περνάει ο καιρός, σαν να μην αλλάζει η μέρα σε νύχτα.

Θέλω να μη κοιμάμαι, χάνω χρόνο απο τις σκέψεις μου και πρέπει να τις εξαντλήσω.

Δε βοηθάει η λήθη, χρειάζομαι να στροβιλιστώ, να χτυπηθώ.

Βράζω μέσα σ’ένα κορμί που δείχνει χαλαρό και σ’ένα πρόσωπο που χαμογελάει.

Δεν έχω υπάρξει πιο ψεύτικη και ταυτόχρονα πιο ειλικρινής.

Έχω απίστευτη υπομονή για αυτό που ζω μαζί σου, για σένα, αλλα μόνο γιατί ήθελα να έχει γίνει εχθες.

Κρατάω τα ζάρια στα χέρια μου και τα βλέπω στο τραπέζι.

Έλα παίξε μαζί μου.